Yolcu Tv Haber

Mustafa Muharrem / Şair-Yazar 

Modernizm biraz da ölümlülüğün ve sonluluğun aleyhinde geliştirilmiş bir hayat düzenlemesidir . İlk bakışta insanı savunuyor izlenimi uyandıran bu hat, zamana karşı nasıl özgürleşeceğimizi kendi seküler masalıyla zihnimizi kuşatarak anlatır bize.

Belki zaman emrimiz altında inlemeyecek, uşaklığımızı yapmayacak, içine yattığımız siper, dünyaya saldıracağımız tabya olamayacaktır . Ama en azından bizimle ateşkes masasına oturacaktır kendi hükmünden habersiz kalabilme hilelerini bize hayat kılığında dayatarak .

Zamanla barışık olmak kadim çağlarda bir problematik yaratmaz. Kadim çağın insanı kendi varlığını kozmik bütünle bitiştirdiği, ontolojik olarak kendini evrene ait bir uzuv kabul ettiği için zaman bir kapışma konusu, bir rekabet alanı, bir mutsuzluk kaynağı değildir. Sonun fizik akışkanlığı ile ötenin likiditesi gibi tek parçada birleşmiş iki tabakada çağıldatıp gider. Finalin görünür kıyısı dünyadır ama ayın karanlık yüzü de hayatın erişilecek sahili halinde devam eder.

Bu alem tasarımı, ‘son’ algısına bir açılım yükler: Terazi ve hesap bilinci. Kadim çağın ölüm gerçeğinden yola koyulup vardığı yamaçtır bu . Yamacı tırmanma zorunluluğu insan için yeryüzü sorumluluğu olarak pratikleşir ki bu nokta gölgenin saltanatını yıkarak tahta aşkın hakikati geçirir. Bu yüzden her duvar, dikliğine , muhkemliğine ve aşılmazlığına rağmen bir kapı demektir . Her ‘bitiş’ rahminde döllenmiş başlangıcı vakti gelince doğuran bir annedir .

Evreni rasyonalize ederek okuyan modern, nicel akıl dolayımında zamanı kendi icadı olan ölçülebilir baremlerle tanımlar ve isimlendirir. Hareketin sayısı artık zamanın kendisidir. İnsan bu sayısal parkurun hangi aralığında ise, tarih cetvelinin o kademesinden hayata yönelir.

Objelerin düzeni bir bakıma zaman ile varlık arasındaki köşe kapmaca oyunu etaplarından ibarettir. Öyleyse insan lehine manevrayı genişletmeli; zamanın bizden kopardıkları rasyonel bir hırsızlık yöntemine, yani teknolojiye başvurarak çalınmalı; bu sayede serbestiyetin zamana esir düşme ihtimali sıfıra indirgenmelidir.

Zamandan insanı emin kılmanın, insana zamanı kıstırabilme şansı tanımanın metodu, tekniğin kazandırdıklarıyla hayatın gereklerini buluşturarak aralarında küsmeye dönüşmeyecek bir ilişki dizaynını işletmektir artık .

Zaman korkusu, ‘son’un her dakikamıza, her saniyemize musallat ettiği bir dedektiftir çünkü ve ancak zamana söz dinletilebildiği sanrısını çoğul bir tasdik olarak örgütleyebilirsek bu dedektifin ekilmesi, atlatılması sağlanabilir. Zaman tehditi, bizim onu tuşa getirebilecek edim örneklerine hayatımıza girme imkanı tanıdığımız kadar hafifleyebilir. Ontolojik emniyetimiz, zamandan muaf kalabilme potansiyelimizdir.

Ölümün bize mağlup olacağını taahhüd eden, bizim ‘son’ paranoyasından kurtuluşumuzun kahramanı haline gelir. Modernizmin asıl büyük ilüzyonu, kitleselleşmiş ve tarihi de kendi iddiasının ispat dizisine dönüştürmüş büyük yalanı, kendi nimetleri serisindedir: Teknolojiyle harmanlanmış bir hayat, ‘son’ vehminin davranışlarımız, düşüncelerimiz, duygularımız ve hayallerimiz üstündeki basıncına kaptırılmamış eylemlilikler zenginliğidir .

‘Son’u tepeleyebilirsek, ölümün ihtarlarına da ikazlarına da muhatap olmayız . Çünkü ancak ölümden yalıtılmış bir dünya, insanın isteklerine göre biçimlenebilir. İnsandan başka bir kuvveti tanımayan dünya, insanın iç ünitelerinin, kederin ve hazzın, aşkın ve şehvetin, yaşatmanın ve katlin, vefanın ve ihanetin diyalektiğine fedailik yapmak dışında bir rol alamaz .

Modernleşmede katedilen mesafe, zamana karşı serbestleşebilme rotasını gözümüzden kaçırmamak için harcadığımız dikkate ve uyanıklığa bağlı.Makineler ve cihazlar, bizi zamanı eyerleyip koşuya çıkaracak seyis konumuna fitliyorsa, bu kozmosun şakalarından biri olsa gerek : Ontolojik bütünü bu uyku sinemasıyla kandıramayız .