“Gönül, Çalap’ın tahtı,
Çalap gönüle baktı.”
– Yunus Emre
Yaşadığı dönem bile tam olarak bilinmeyen Yunus Emre… Kimi ona halk edebiyatı şairi der, kimi tasavvuf ehli. Mutlaka bir yerinden bakacağız ya, hadi bir de yukarıdan bakalım; insan gözüyle.
Yunus ne diyor? Gönül… Gönül nedir peki? Elle tutulur mu, gözle görülür mü?
Görünmüyor. Ama ya hissediliyorsa?
Uzun yıllardır süregelen vahşetin ortasında bir dünyada yaşıyoruz. Gördük, yaşadık, yaşıyoruz. Bayramlar geçti, özel günler geçti. Sosyal medyada kutlama mesajları yayınladık, biz de kutladık. Elbette kutlayalım… Ama biraz da kafayı kaldıralım. Çünkü yanı başımızda dram var. Bayramda bile katliam var.
Hele bir durun, “Hadsizsiniz!” desek çok mu olur?
Hepimiz görüyoruz; bir baba, parçalanmış çocuğunu bir torbada defnetmeye götürüyor. “Defin” diyorum… Gerisini siz anlayın.
Babalar Günü’nüz kutlu olsun!
Ama öbür yanda bir evlat, babasının naaşını bisikletle taşıyarak defnetmeye götürüyor. Bayramınız mübarek olsun…
Söze Yunus ile başladık. Gönül dedik.
Anlayana…
Ortadoğu… Doğunun ortası… Yangının en harlı olduğu yer.
Galiba sahibini buldu. Kanla, gözyaşıyla yükselen bir şey var. Yükseleni anlarsınız zaten.
Büyükler, hadi biz de kenardan bir kınayalım. Hani Türkiye güçlüydü ya, ağaydı ya… Biz neden bu ağırlığı görmüyoruz?
Bizim gördüğümüz, Türkiye artık sadece bir lojistik merkezi, bir aktarma noktası olmuş.
Bizler özümüze, insanlığımıza dönmeden; geçmişimizle yüzleşmeden…
Ne Ortadoğu’ya ne de “muasır medeniyetler” dediğimiz toplumlara huzur gelir.
Türkiye önce kendini bulmalı. Bu işler, sadece lafla, oraya buraya silah sıkarak olmaz.
Sözde değil; özde hizmet anlayışıyla, adalet yoluna baş koyarak olur.
Vatandaş yutmuyor artık… Ama zaten kafamızı da kaldıramıyoruz.
Ekonomi çökmüş, nefes alamıyoruz. Cezalar, vergiler havada uçuşuyor.
Galiba uçuyoruz gerçekten…
Yerli ve milli bir uçaktayız, ama farkında değiliz.
Hasan Sabbah’ın fedaileri gibiyiz. Her gün uyuşturuluyoruz.
Ve ben buradan, kendi köşemden, bütün zalimleri en yüksek tonda kınıyorum.
Saygılarımla.
> Aşk, aşığı aslan eder,
Aslanı zincir eder,
Katı taşı mum eder.
— Yunus Emre–
